Znalezione w sieci...

„Za życiem”… przeciw życiu

Ciężki orzech do zgryzienia dla rządzącej partii. Z jednej strony – organizacje pro life i Kościół, z drugiej zaś wielki czarny protest kobiet, które żądają prawa do samodecydowania w sprawie aborcji. Pierwszy raz prezes i spółka przestraszyli się własnych obywateli i na hurra szukają wyjścia z sytuacji. Co tu zrobić, by wilk był syty i owca cała? Premier Szydło już wie. Praktycznie, w ciągu kilkunastu dni, na kolanie, powstał pomysł, który ma przekonać kobiety, że warto rodzić zdeformowane, ciężko upośledzone dzieci. Czytam właśnie projekt ustawy „Za życiem”. Analizuję punkt po punkcie i własnym oczom nie wierzę. Popatrzmy…

Kobieta, która zdecyduje się na noszenie pod sercem dziecka, o którym wie, że jest ciężko chore, zdeformowane, że albo umrze krótko po porodzie albo będzie wegetowało całe lata, dostanie w prezencie od państwa aż 4 tys. zł. Na tyle rząd wycenił Jej cierpienie, traumę, ból i „godne” życie Maleństwa. Co można zrobić z tak oszałamiającą kwotą? Jak ją rozdzielić, by wystarczyła na całe morze potrzeb, związanych z pielęgnacją dziecka? Czy taka kwota, czy w ogóle jakakolwiek kwota jest w stanie złagodzić tragedię matki, która będzie obserwować gasnące życie, która podejmie walkę o życie, która będzie musiała zrezygnować ze wszystkiego?

Pięknie brzmi obietnica zagwarantowania opieki paliatywnej i hospicyjnej poza kolejnością. Ktoś, kto nigdy nie musiał korzystać z tego typu wsparcia, powie, ależ ta władza ma wielkie serce, ależ życzliwa, ludzka, dobra. Tralalala… Opieka nad ciężko chorymi rządzi się swoimi prawami. To ten obszar służby zdrowia, który od lat wspomaga, jest pełen empatii, współczucia, pomaga chorym i ich bliskim przejść przez najtrudniejszy dla nich okres. Tutaj nikt nie czeka w kolejce o pomoc, wszyscy traktowani są równo. Nie ma czegoś takiego, że ktoś poza kolejnością, bo wszyscy tak samo wymagają wsparcia i opieki. Czyżby Szydło sugerowała, że w myśl tej ustawy będzie się dzielić umierających na tych, co już natychmiast będą przyjęci i tych, co to niech sobie czekają, aż przyjdzie na nich czas? Większego idiotyzmu nie słyszałam.

Ustawa gwarantuje opiekunowi dziecka zaopatrzenie w potrzebne wyroby medyczne. Świetnie, ale teoria idzie swoją drogą, a życie swoją. Z tego, co się orientuję, NFZ refunduje część wyposażenia osoby chorej, co nie znaczy, że wszystko to jest za darmo. Rodzina pokrywa w jakimś stopniu koszt tych środków. Wielokrotnie jest też zmuszona dokupić sporo materiałów medycznych, bo ilość tych refundowanych jest znacznie ograniczona i nie wystarcza na zaopatrzenie chorego. Są to spore koszty w miesięcznym budżecie domowym. Koszty, na które nie każdą rodzinę stać.

Szydło gwarantuje opiekunom ciężko chorego dziecka dostęp do zakładów opiekuńczych. Jeśli rodzic nie da rady, jest wykończony, nie potrafi psychicznie i fizycznie ogarnąć całodobowej opieki, państwo pomoże. Świetnie wyposażone zakłady opiekuńcze dla dzieci będą czekały z utęsknieniem, by przyjąć, pokochać, zapewnić komfortowe warunki bytowe i wspaniałą rehabilitację. Jestem ciekawa, ile takich zakładów jest w Polsce. Jaka jest szansa, że rzeczywiście będą pomagały żyć, a nie wegetować. Ilu potrzeba opiekunów, by każde dziecko w takim zakładzie mogło być traktowane indywidualnie, wspierane. Jak to się przekłada na miłość, poczucie bezradności i ból rodziców, którzy są zmuszeni podjąć taką decyzję. No cóż, pewnie te 4 tysiące zł ma ich sensownie znieczulić uczuciowo i pomóc podjąć właściwą decyzję.

Pochylona z pełną troską nad kobietami i ich chorymi dziećmi, Szydło gwarantuje wsparcie psychologa. Nie wiem, jak to sobie wyobraża, ale psychologów u nas nie ma za wielu. W szpitalach na przykład jest jeden psycholog na ileś tam oddziałów i sam nie wie, w co ręce włożyć, bo po prostu nie wyrabia. Nie jest w stanie obskoczyć każdego pacjenta, który potrzebuje jego pomocy. W poradniach psychologicznych są kolejki, określony czas na jednego pacjenta, długi termin oczekiwania na koleją wizytę. Jak więc mają się te realia do obietnic pani Szydło? Czyżby nagle miał stać się cud i pomoc psychologa stała się ogólnie dostępna, ot tak, wręcz na życzenie?

To nie koniec obietnic rządu. Uwaga, rodzice!!! Rząd da wam prawo aż do 10 dni opieki hospicyjnej dla maluszka, byście mogli w tym czasie odpocząć, przypomnieć sobie, jak wygląda normalne życie czy pozałatwiać ważne sprawy. Ustawa nie precyzuje, czy ten dar jest jednorazowy, czy też może być powtarzany, więc trudno mi się do niego odnieść. Tak sobie myślę, że jednorazowo 10 dni wolnego od ciężko chorego dziecka to naprawdę zbytek łaski. Jeśli dodamy do tego prawo, by poza kolejnością korzystać ze świadczeń zdrowotnych i kupować leki w aptece, jeśli dodamy do tego pomoc władzy w razie problemów mieszkaniowych to jest już powód by nie zastanawiać się i rodzić, rodzić, rodzić.

Cały ten pakiet wsparcia i pomocy przewidziany jest do 18 roku życia, a co potem? Czyżby prezes i spółka uważali, że w tym czasie problem rozwiąże się w sposób naturalny? A co to będzie, gdy ciężko chore dzieci, mocno zdeformowane zrobią na złość i będą żyć dalej? Kto wtedy ulży ich cierpieniu, kto wspomoże ich rodziny, kto da pieniądze na leki, środki opatrunkowe, rehabilitację, wsparcie psychologa? O tym już nie ma ani słowa.

Na koniec trochę danych. Rząd już obliczył, jaki będzie koszt przedsięwzięcia. Szacowane skutki to: w części dotyczącej zwiększenia nakładów na świadczenia opieki zdrowotnej – 50 mln zł, w części dotyczącej instrumentów polityki na rzecz rodziny – 122 mln zł, program „Za życiem” – 300 mln zł. Źródła finansowania: w części dotyczącej świadczeń opieki zdrowotnej – Narodowy Fundusz Zdrowia, w części dotyczącej instrumentów polityki na rzecz rodziny to 70 mln zł z Funduszu Pracy oraz z budżetu państwa 352 mln zł. A może Kościół też coś dorzuci, bo przecież skosi niezłą kasę za chrzciny i pogrzeby?

Tyle ustawa, a ja zastanawiam się nad jednym. Jak mogło dojść do sytuacji, gdy ktoś rości sobie prawo do decydowania za kobiety. Tylko głupek może uważać, że decyzja o aborcji jest jak splunąć, nic nie znacząca, zupełnie nieistotna dla psychiki kobiety. To One muszą żyć z konsekwencjami swojej decyzji. To One wiedzą najlepiej, jaka to trauma, która idzie potem za nim latami. Przypominam sobie słowa kobiety, która zdecydowała się urodzić bardzo zdeformowane dziecko, wiedząc, że po kilku dniach i tak umrze. Zdecydowała się tak postąpić, bo jest osobą głęboko wierzącą. Na pytanie dziennikarki, na ile taka decyzja wiąże się z miłością do dziecka, odpowiedziała, że miłość to też cierpienie. Uśmiechnęła się przy tym, a ja pomyślałam, czy ciężko chore dziecko, trzymane na morfinie, pełne bólu też uśmiechnęłoby się, słysząc, że ma tak cierpieć w imię miłości swojej matki.

Ustawa zapewne wejdzie w życie. Myślę, że kolejnym krokiem będzie wykreślenie z obecnej ustawy aborcyjnej zgody na usunięcie ciąży właśnie z tego powodu. Po co bowiem decydować się na tak drastyczny krok, jak państwo da, państwo pomoże, państwo zabezpieczy? Organizacje pro life nadal będą głosować na PiS, Kościół będzie zbierał pieniądze, a dobro kobiety będzie przekalkulowane na dobre samopoczucie prezesa i spółki. Tylko to się przecież liczy.

Tamara Olszewska
źródło: koduj24.pl